که یکی از افراد باتجربه با توجه به شرایط زمین ، مسیر ورودی آب ، مرغوبیت شخم زنی،تراز زمین و نوع کشت، زمین را ورانداز وروش اصولی کرت بندی را نظارت می نمود( امراز یا طراز گذار). دو یا چند نفر به صورت دستمزدی یا همیاری (آواش) با استفاده از بیل کرتبندی مخصوص( یک بیل پهن با دو طناب بسته شده قسمت فلزی بیل) با خواندن کارآوا ها ( یاالله، الله) کرتبندی را انجام می دادند. صاحب کاشت برابر روش آبیاری های زماندار انجام و نهایت فصل برداشت می رسید.

در فصل برداشت نیز صاحب کاشت بصورت خانوادگی یا پرداخت دستمزد و همیاری بوسیله داس ، محصول را می چید،مقداری کلاش در آب خیسانده و از آنها به دوروش مختلف ریسمان بسته بندی تهیه و محصول چیده شده را بسته بندی می نمود. پس از پایان کار، اگر خرمنی با زمین صاف و سفت وجود نداشت، قسمتی از زمین را با بیل صاف وبر ان آب می بست تا بعد از خشک و سفت شدن به عنوان جایگاه رمن استفاده کند.نهایت محصول را برروی دوش تا کلاش کش چوبی برروی چهار پا به خرمنگاه برده و دپو می کرد. خرد کن ( جار جار) راکه دارای تیغه چوبی و فلزی بودبه گوپه کوچکترخرمن منتقل و با استفاده از دو راس گاو یا اولاغ ، به خرمن کوبی مشغول می شد.

 برای کوبیدن خرمن نیز با استفاده از خرمنکوب سنتی لازم بود روی سکوی آن نشسته و حیوان را هدایت نمود. وقتی خرمنکوبی خاتمه می یافت نوبت به جدا سازی کاه و غله می رسید.ددر این مرحله بعضا روزها منتظر آمدن باد ملایم موسمی می ماند تا کاه و غله را به وسیله شانه های چوبی به هوا پرتاب و کاه وغله را جدا سازی کنند و نهایت با غلبار کردن غله ، محصول نهایی به منزل می رفت.

مشکل شخم زنی و خرمن کوبی با تیغه فلزی و بعد ها با خرمنکوب مکانیکی از زمانی که تراکتوری توسط آقای  صمد جبارلویی به روستا آورده شد سرعت گرفته وبه چند ساعت تبدیل گردید. پس از  آقای جبار لویی، آقای علی ظریفی و آقای حسین قلی چاوشی نیز تراکتور خریده و به کمک کشاورزان پرداختند.

چون کاه برای مصارف دامی و همچنین برای تهیه کاهگل پشت بام ها کاربرد داشت ، قبل شروع فصل بارندگی ، کاه کپه شده در خرمن به وسیله تور های بزرگی به کاهدان منازل منتقل می گردید.

                                                                                             بیک بابا